Saturday 9 November 2019
yatharth Diary
''लव्ह यू यदा''... ए यार आई लव्ह यू नको म्हणत जाऊ ना सारखं सारखं...
ऑ..आता काय झालं रे ढंप्या... शोनं माझं..
वरंचं वाक्य तो नकळत बोलून गेला...पण मी मात्र, त्याच्या गर्भात समावल्यापासून आतापर्यंतच्या तर मोठा होईल तेव्हा काय! अशा फ्लॅशबॅकमध्येच गेले लगेच .
तसे मनात संवाद सुरू झाले...
तुलना हीच वेळ आहे. हवा तेवढा लाड करून घे लेकराचा... दोन वर्षे होत आली मांडीवर अंगाई गात झोपणारं लेकरू हल्ली तर मांडीवर पण बसत नाही. एखाद्या गोष्टीवर आता ठामपणे बोलायलादेखील लागलाय. मायेची नाळ सैल होऊ नये याची काळजी घ्यायला हवी. रागावून सांगण्यापेक्षा कितीही वैताग आणला तरी प्रेमानेच सांगत जा... दूरून आवाज देण्याऐवजी जवळ जाऊन हातात हात घेऊन घरात आणत जा... हीच वेळ आहे मायेची नाळ कायमस्वरूपी जोडून ठेवण्यासाठी. आईच्य़ा काळजीची जाणिव होईल असं वागण्याची. आई - मुलाचं नातं घट्ट असेल तर बचपन की डोर का हा धागा कायम जुडून राहायला मदत होते. असं बरंच काही मनात येऊन गेलं... मी पाहतेय त्यांला, त्याचं निरिक्षण, त्याची चौकस लक्ष असणारी वृत्ती, पुर्ण वेळची आई आणि आताची अर्धवेळची आईे. हा बदल त्याला स्पष्ट जाणवतोय. पाळणाघर आणि घर यातला फरक आधी कृतींतून, भावनेतून सांगायचा आता शब्दांतून सांगतोय. मात्र, जे जसं आहे त्याचा पॉझीटीव्ह स्विकार कसा करायचा हे समजावून सांगणं हे खरं आव्हान आहे. खूप प्रश्न असतात लहान मुलांचे. आई झाडाला देव म्हणायचं का? मोबाईल मधला भूत बाहेर येऊ शकतो का? आई तू तर म्हणते रेड सिग्नलमध्ये थांबायचं, ग्रीन लाईट लागला की जायचं! मग आपल्या बाजूचे सगळे जण तर रेडलाईट मध्येच जात आहेत. रस्त्यात मग काही लोकं स्पीट का करतात? किती बॅड हॅबीट वगैरे वगैरे...
आपणंच बुचकळ्यात पडतो या निरागसांना काय उत्तर द्यायचं.
चांगलं काय?
वाईट काय?. चांगलं ते कसं?... वाईट ते का?
हे सांगणं म्हणजे कस लागतो. आदर्श सवयी ज्या आई आणि शिक्षकांनी सांगितल्या असतात. मात्र, घरातून बाहेर पडल्यानंतर सगळीकडे त्याच्या उलट घडतानाच त्याला दिसेल तेव्हा त्याला आईची आठवण व्हावी. ही प्रामाणिक अपेक्षा म्हणा किंवा प्रेम...
हे सुंदर जग तुला पाहता यावं, यासाठी गर्भातली नाळ तोडावी लागली असली तरी, ही मायेची नाळ कधीही सैलदेखील होऊ नये. अशा संस्कारात तू वाढावा हाच माझा प्रयत्न....
Monday 4 November 2019
yatharth diary
यार, तू असंच करतोस बघ. ऑफीसमधून मधला वेळ काढून आई आपल्याला शाळेतून घ्यायला येते. एवढ्या वेळात घरी जाऊन फ्रेश होणं, जेवण भरवणं मग पाळणाघरात सोडणं...एवढं सगळं आटपून तासाभराच्या आत मला ऑफीसला पोहचावं लागतं ना रे..तरी तुझं आपलं... नुसता इथे तिथे वेळ घालवतो...
एवढ्यात शेजारच्या स्वाती काकूंचा आवाज येतो निरज....
'आई एक विचारू.... आता काय? विचार...
स्वाती काकूंना ऑफीस नसतं का?
हं... आता नसतं. कारण पुष्कर दादा मोठा झाला तो जर्मनीला गेलाय ना... आता निरज दादा पण मोठा झालाय ना... म्हणून स्वाती काकू आता ऑफीसला नाही जात...
आई, मग आता पुष्कर दादा, निरज दादा कमवायला लागलाय म्हणून स्वाती काकू ऑफीसला नाही जात का?...........
थोड्यावेळासाठी नाही कळलं, काय उत्तर द्यावं पण मग 'हो' म्हणून पुढचे प्रश्न थांबवलेत.
हो... आता दादा कमवतोय ना म्हणून स्वाती काकूंना ऑफीसला नाही जावं लागत...
मग मी पण मोठा झाल्यावर कमवायला लागेल तेव्हा तू पण नाही जाणार ना ऑफीसला...
!यथार्थ!
#Childhood
Share #Love Respect the #Thought ☺️
Saturday 14 September 2019
छोट्यांच्या मोठ्ठ्या गोष्टी
A dog was crossing a bridge. When he happened to see his own reflection in the water....
आई... Refelection म्हणजे काय?
म्हणजे त्या डॉग ने त्याची परछाई पाण्यात पाहिली...
अरे आई..म्हणजे "प्रतिबिंब"
'यथार्थ'