नवे वर्ष नव्या आशा Happy new year2022

२०२१ चे आभार आणि नवीन वर्षाचे मनापासून स्वागत. २०२१ मध्ये जीव वाचवून नवे जीवन जगतोय, हेच खूप आहे. कोरोनाचा भर असताना सुरक्षीत असलेल्या माझ्या कुटूंबाला २०२१ सुरू होण्याआधीच आजारांनी गाठलं. सर्वात पहिले सासूबाईंना शेवटच्या स्टेजचा कोरोना. त्यातच त्यावेळी सरकारी दवाखान्यात गेलं की आपले प्रेतच बाहेर येणार हीच धारणा सर्वांची झाली होती. तेव्हा सासूबाईंना अखेर आम्हाला कोविड सेंटरमध्ये ते देखील फोना फोनी करून भरती करावं लागलं होतं. 

परिस्थितीला अनुसरून सासूबाईंच्या कोरोनानंतर फेब्रुवारी २०२१ मध्येच आम्ही माय लेकांनी नागपूरहून गडचिरोलीला नव-याजवळ येण्याचा निर्णय घेतला. एकत्र मुलाला सांभाळण्याचे डोळ्यात स्वप्न घेऊन. पण, आजारपणांनी काही पाठ सोडली नाही. किरकोळ आजार ते त्याचं एक ऑपरेशन.... यामधूनही बाहेर पडले. म्हटलं, आता एकत्र आहोत सोबत मिळून छान राहतोय. दोन – अडीच वर्षांची कसर भरून काढूया... आनंदी होते. नवरा, मुलगा एकत्र कुटुंबात रमले होते. सोबतच वर्क फ्रॉम होम सुरू होतंच. मात्र, आमचा आनंद... परिस्थितीला की, वेळेला पाहावला नाही बहुदा आणि १५ ऑगस्टच्या संध्याकाळी एका भयंकर संकटाला सामोरं जावं लागलं.  

अर्धडोक्याने पलंगावर पडलेल्या माणसाच्या मेंदूची परीक्षा की काय, म्हणून अपघाताच्या पंधरा दिवसातच  दिराला हार्टअटॅक आला. क्षणाचीही वेळ न देता डॉक्टरांनी त्यांची अँजिओप्लास्टी करण्यासाठीचा निर्णय घ्यायला भाग पाडलं. शेवटी डॉक्टर आणि जीवापूढे काहीही नसतं तेच खरं. यावेळी मात्र, वेळेनी आनंदची चांगलीच परीक्षा घेतली. दिराला हार्ट अटॅक हे शब्दच आम्हाला हादरवून सोडणारे होते. तरीही, मानलं पाहीजे नव-याला. ज्याला अद्याप आपल्या स्वतःच्या मुलाचे नावंही घेता येत नव्हते, त्यांनी ती संपूर्ण परिस्थिती, त्यासाठी लागणारा संपूर्ण खर्च  सांभाळला. यावेळी संपूर्ण कुंटूंबाने जमेल तशी आर्थिक मदत केली. नातेवाईकांच्या साथीने आर्थिक खर्च निभवून नेऊ शकलो. 

या सर्व संकटातून आम्ही आता सावरतोय. नवरा पून्हा कामाला लागला यासाठी डॉक्टरांचे (डॉ. शार्दूल वरगंटीवार) यांचे खूप खूप आभार. सोबतच नव-याच्या सहका-चेही आभार.

या संकटात मला खंबीर साथ देणारे माझे बहीण जावई,  दिर, नणंद - नणंदई यांच्यासोबतच माझा संपूर्ण मित्र परिवार. माझा ‘संपर्क’चा परिवार आणि फेसबूकवरील सर्व वरिष्ठ आणि मित्र- मैत्रीणी आपणा सर्वांची खरोखर मी ऋणी आहे. मला ऋणातच राहू द्या. 

आनंदच्या वाढदिवशी (२३ऑक्टोबर) आपण सर्वांनीच त्यांना उंदंड आयुष्यासाठी भरभरून शुभेच्छा दिल्यात. सोशल मीडिया वगैरे पासून दूर राहणा-या माझ्या आनंदची फेसबूक वॉल त्या दिवशी अगदी शुभेच्छांनी भरून गेली होती. त्यावेळी प्रत्येकाचे आभार मानणे शक्य झाले नाही आणि आभार वगैरे माणून इतक्या प्रेमळ शुभेच्छांना शिळं नाही होऊ द्यायचं म्हणूनही ते राखून ठेवलं होतं. आता वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी मला ते आवर्जून सांगावसं वाटलं आणि इथे बोलले. खूप छान आहात सगळे, असेच सदैव आमच्या सोबत राहा. 

नवीन वर्षाच्या आपणा सर्वांना खूप खूप शुभेच्छा. आनंदी राहूया....आनंदी जगूया...

Read More

yatharth Diary

''लव्ह यू यदा''... ए यार आई लव्ह यू नको म्हणत जाऊ ना सारखं सारखं...

ऑ..आता काय झालं रे ढंप्या... शोनं माझं..

वरंचं वाक्य तो नकळत बोलून गेला...पण मी मात्र, त्याच्या गर्भात समावल्यापासून आतापर्यंतच्या तर मोठा होईल तेव्हा काय! अशा फ्लॅशबॅकमध्येच गेले लगेच .

तसे मनात संवाद सुरू झाले...

तुलना हीच वेळ आहे. हवा तेवढा लाड करून घे लेकराचा... दोन वर्षे होत आली मांडीवर अंगाई गात झोपणारं लेकरू हल्ली तर मांडीवर पण बसत नाही. एखाद्या गोष्टीवर आता ठामपणे बोलायलादेखील लागलाय. मायेची नाळ सैल होऊ नये याची काळजी घ्यायला हवी. रागावून सांगण्यापेक्षा कितीही वैताग आणला तरी प्रेमानेच सांगत जा... दूरून आवाज देण्याऐवजी जवळ जाऊन हातात हात घेऊन घरात आणत जा... हीच वेळ आहे मायेची नाळ कायमस्वरूपी जोडून ठेवण्यासाठी. आईच्य़ा काळजीची जाणिव होईल असं वागण्याची. आई - मुलाचं नातं घट्ट असेल तर बचपन की डोर का हा धागा कायम जुडून राहायला मदत होते. असं बरंच काही मनात येऊन गेलं... मी पाहतेय त्यांला, त्याचं निरिक्षण, त्याची चौकस लक्ष असणारी वृत्ती, पुर्ण वेळची आई आणि आताची अर्धवेळची आईे. हा बदल त्याला स्पष्ट जाणवतोय. पाळणाघर आणि घर यातला फरक आधी कृतींतून, भावनेतून सांगायचा आता शब्दांतून सांगतोय. मात्र, जे जसं आहे त्याचा पॉझीटीव्ह स्विकार कसा करायचा हे समजावून सांगणं हे खरं आव्हान आहे. खूप प्रश्न असतात लहान मुलांचे. आई झाडाला देव म्हणायचं का? मोबाईल मधला भूत बाहेर येऊ शकतो का? आई तू तर म्हणते रेड सिग्नलमध्ये थांबायचं, ग्रीन लाईट लागला की जायचं! मग आपल्या बाजूचे सगळे जण तर रेडलाईट मध्येच जात आहेत. रस्त्यात मग काही लोकं स्पीट का करतात? किती बॅड हॅबीट वगैरे वगैरे...

आपणंच बुचकळ्यात पडतो या निरागसांना काय उत्तर द्यायचं.

चांगलं काय?

वाईट काय?. चांगलं ते कसं?... वाईट ते का?

हे सांगणं म्हणजे कस लागतो.  आदर्श सवयी ज्या आई आणि शिक्षकांनी सांगितल्या असतात. मात्र, घरातून बाहेर पडल्यानंतर सगळीकडे त्याच्या उलट घडतानाच त्याला दिसेल तेव्हा त्याला आईची आठवण व्हावी. ही प्रामाणिक अपेक्षा म्हणा किंवा प्रेम...

हे सुंदर जग तुला पाहता यावं, यासाठी गर्भातली नाळ तोडावी लागली असली तरी, ही मायेची नाळ कधीही सैलदेखील होऊ नये. अशा संस्कारात तू वाढावा हाच माझा प्रयत्न....

Read More

yatharth diary

यार, तू असंच करतोस बघ. ऑफीसमधून मधला वेळ काढून आई आपल्याला शाळेतून घ्यायला येते. एवढ्या वेळात घरी जाऊन फ्रेश होणं, जेवण भरवणं मग पाळणाघरात सोडणं...एवढं सगळं आटपून तासाभराच्या आत मला ऑफीसला पोहचावं लागतं ना रे..तरी तुझं आपलं... नुसता इथे तिथे वेळ घालवतो...

एवढ्यात शेजारच्या स्वाती काकूंचा आवाज येतो निरज....

'आई एक विचारू.... आता काय? विचार...

स्वाती काकूंना ऑफीस नसतं का?

हं... आता नसतं. कारण  पुष्कर दादा मोठा झाला तो जर्मनीला गेलाय ना... आता निरज दादा पण मोठा झालाय ना... म्हणून स्वाती काकू आता ऑफीसला नाही जात...

आई, मग आता पुष्कर दादा, निरज दादा कमवायला लागलाय म्हणून स्वाती काकू ऑफीसला नाही जात का?...........

थोड्यावेळासाठी नाही कळलं, काय उत्तर द्यावं पण मग 'हो' म्हणून पुढचे प्रश्न थांबवलेत. 

हो... आता दादा कमवतोय ना म्हणून स्वाती काकूंना ऑफीसला नाही जावं लागत...

मग मी पण मोठा झाल्यावर कमवायला लागेल तेव्हा तू पण नाही जाणार ना ऑफीसला...

!यथार्थ! 

#Childhood 

Share #Love Respect the #Thought ☺️

Read More

छोट्यांच्या मोठ्ठ्या गोष्टी

A dog was crossing a bridge. When he happened to see his own reflection in the water....
आई... Refelection म्हणजे काय?
म्हणजे त्या डॉग ने त्याची परछाई पाण्यात पाहिली...
अरे आई..म्हणजे "प्रतिबिंब"
'यथार्थ'

Read More

छोटूशा कान्हाला सुखरूप ठेव

रात्रीचे दहा वाजलेले... (गडचिरोलीत हे एक डॉ. रात्री 10 पर्यंत हमखास असतातच) एक मध्यमवर्गीय जोडपं, आपल्या बाळाला घेवून दवाखान्यात आले होते. आहे त्या परिस्थितीत ते घरातून निघाले असतील असं एकूणच त्या बाळाच्या आणि त्यांच्या कपड्यांवरून अंदाज आला. एखाद्या घरगूती पूजेच्या कार्यक्रमातून ते थेट ईथे आले असतील असंच त्या महिलेच्या हळदी कुंकूनी भरलेल्या कपाळावरून स्पष्ट दिसत होतं. आत डॉक्टरांच्या केबीनमध्ये जाण्यापूर्वी नर्स ने त्या बाळाचं वजन करायला सांगीतलं. तेव्हा समजलं ते बाळ आत्ता 10 महिन्याचं आहे. वजन काट्यात बाळाला ठेवलं तेव्हा ते बाळ सारखंच उचकी देत होतं. ते पाहूनच मनात पटकन धस्स झालं, कारण त्याचं उचकी देणं साधारण वाटत नव्हतं, बराच वेळचं उचकी देत असावं अक्षरश: त्याला श्वास घ्यायलाही त्रास होत होता, बाळ सुन्नं झालं होतं, मनात एकदम काळजीपोटी वाटलं काय, हिने त्या पिल्लाला दूध तर पाजलच असेल ना तरीही त्याची उचकी का नसेल थांबली. ?
ते दोघे पटकन केबीन मध्ये गेलेत. " डॉक्टर, बाळ 6 वाजता पासून खूप खूप रडत आहे. त्याचं रडणं थांबतच नाहीये. सारखा रडतोय... पातळ शी पण करतोय. तोंडाला फेस पण येतोय. हे सगळ त्या बाळाची आई डॉक्टरांना सांगत होती. बाहेर सगळं सहज ऐकू येत होतंच. आम्ही तिथून निघतच होतो, तोच लगेच आमच्या सोबतच अगदी दोन मिनटातच ती महिला केबीनमधून बाळाला घेवून हूंदके देत रडत रडत बाहेर आली आणि लगेच कार मध्ये बसून ते निघाले. न राहवून धावत त्यांच्याकडे गेले आणि जरा विचारण्याचा प्रयत्न केला, पण ती काही बोलायच्या आत तीचा नवरा बोलला, नाही, काही नाही. आणि वेगात पूढे निघाले.
(आम्ही दोघं - आनंद- अरे काय झालं असेल त्या बाळाला, एकदम एकाच मिनटात केबीन बाहेर आलेत आणि सारखीच रडतेय ती बाई. तुलना जा विचारतेस का डॉक्टरांना.
मी विचारायला गेले तर डॉं. आत दुसरे पेशंट तपासत होते आणिं माझंही मग धाडस नाहीच झालं त्यांना काही विचारावं वगैरे.
काय झालं असेल यार त्या बाळाला.
आनंद - अरे हो ना, 6 वाजता पासून ते लेकरू रडतंय म्हणतात, मग असं कसं इतक्या उशीरा त्यांनी दवाखाण्यात आणलं. मी सांगतो ना तुलना, आज कान्होबा आहे जिकडे तिकडे , त्यांच्याही घरी असेल कान्होबा. त्या धामधुमीत त्या लेकराच्या रडण्याकडे दूर्लक्ष झालं असेल.
अहो पण काहीही असलं तरी आईचं लक्ष असतंच ना.


आनंद - हो पण असेल ती घरात पूजेच्याच कामात, त्यांच्याकडे पाहून तरी तेच दिसतं होतं. पाहिलं नाहीस, हळदी कुंकू नी भरलेलं कपाळच सांगत होतं. आणि रडून रडून पार त्या लेकराचे आतडे लोंबून गेले, एवढं ते लेकरू रडून बेजार झालं आणि काय करत असतील हे लोकं घरी. आणि तसंही ते इथलेच प्रॉपर दिसतायेत, बरं नसेलही तरी त्यांना माहित तर असेलच ना, इथले दवाखाने रात्री 9 नंतर बंद होऊन जातात, तर आधी लेकराला दवाखाण्यात नेवू दे असं नाही, बसले असतील पूजा आरत्या करत आणि घरगुती उपाय करत आणि त्या एवढ्याशा जीवाचे रडून हाल हाल झाले तेव्हा आले. आता डॉक्टरांनी तरी कुठे घेतली ती केस, दुसरीकडे कुठे रेफर केलं असणार. आता सरकारी दवाखाण्यातच पाठवलं असणार. त्यात त्या डॉक्टरांची तरी काय चूक, त्यांच्या हाताबाहेर केस असताना ते तरी कुठे रिस्क घेतात..... , म्हणून म्हणत असतो आधी लेकराकडे लक्ष देत जा.
- हंम्म... अरे... आता तुम्ही नका सुरू होऊ. कुठलं कुठेही काय!!)
असो...
(#ईश्वरा तुझं अस्तित्व तूच जाणो, पण त्या छोटूशा कान्हाला सुखरूप ठेव.)
#भारतीयसणसमारंभ आणि #आम्ही
#RisingINDIA

Read More